Νταβίντ Αγκάνθο: "Πρωτόγνωρο αυτό που ζω"

(Η συνέντευξη που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε από εμένα και πρωτοδημοσιέυτηκε στο αθλητικό ενημερωτικό σάιτ PRESSARIS.gr, στο οποίο εργάζομαι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Στο ιστολόγιο αυτό αναρτάται ως μέρος μιας πανεπιστημιακής εργασίας μου για το μάθημα "Τεχνικές Δημοσιογραφικής Έρευνας & Συνέντευξης". Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στην εξής διεύθυνση: http://bit.ly/VuclIv)

Είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγάλος πρωταγωνιστής του φετινού Άρη. Είναι ο ποδοσφαιριστής που ήρθε για να «ξεκλειδώσει» την επιθετική δυστοκία και να συμβάλει τα μέγιστα στην προσπάθεια που καταβάλουν φέτος οι «κίτρινοι». Ο Νταβίντ Αγκάνθο «ανοίγει» την καρδιά του στους Έλληνες φιλάθλους, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, στην οποία μας δείχνει ποιος είναι πραγματικά ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τη φανέλα με το νούμερο «9»!

Νταβίντ, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στον Άρη; Για ποιο λόγο άφησες πίσω σου το ισπανικό πρωτάθλημα;

Την προηγούμενη χρονιά είχαν ακουστεί τα εξ αμάξης σε διάφορες ομάδες και στον τύπο, όχι μόνο τον ισπανικό αλλά και τον ξένο, ότι είμαι τραυματίας, ότι δεν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση, ότι είμαι χοντρός. Η αλήθεια είναι ότι είχα μια χρονιά γεμάτη με πάρα πολλές ατυχίες, που δεν είχαν να κάνουν με τραυματισμούς, αλλά με πάρα πολλές αρρώστιες και ιώσεις που είχα κολλήσει πέρυσι και που όλος ο κόσμος περνάει, απλά εγώ έτυχε να τις περάσω μαζεμένες.

Κάπου εκεί προέκυψε και ο Άρης;

Υπήρχε μία προσφορά από τον Άρη, μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που με πλησίασαν οι άνθρωποι του Άρη, μίλησα και με τον Πουλίδο ο οποίος μου είπε πάρα πολλά πράγματα. Όταν επικοινώνησα με τους ανθρώπους του Άρη κατάλαβα ότι υπήρχαν πάρα πολλά οικονομικά προβλήματα, αλλά και διάθεση για να κάνουν τα πράγματα σωστά. Ήταν δηλαδή αυτό το όμορφο κλίμα που με ώθησε στο να υπογράψω στον  Άρη.

Ποιος είναι ο προσωπικός σου στόχος στον φετινό Άρη;

Στόχος προσωπικός μου είναι να διασκεδάζω με το ποδόσφαιρο, αυτό είναι που θέλω να κάνω από πολύ μικρός και είμαι ευγνώμων που έχω γίνει επαγγελματίας σε αυτό το χώρο. Θέλω όταν μπαίνω στο γήπεδο να θέτω συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι βέβαια πρέπει να είναι ομαδικοί. Θέλω να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τους συμπαίκτες μου, αλλά και την ομάδα ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή. Γνωρίζω τον Άρη, γνωρίζω ότι είναι ένας πάρα πολύ ιστορικός σύλλογος και ότι τα προηγούμενα χρόνια είχε πάρα πολύ σημαντικές πορείες τόσο στο ελληνικό πρωτάθλημα όσο και στην Ευρώπη. Όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να διορθώσουμε καταστάσεις για να φτάσει ο Άρης στο υψηλό επίπεδο που ήταν τα προηγούμενα χρόνια.

Έχοντας περάσει από πάρα πολλά γήπεδα φέτος αγωνίζεσαι στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Πως θα χαρακτήριζες το κλίμα που δημιουργούν σε κάθε αγωνιστική οι φίλαθλοι της ομάδας;

Είναι αλήθεια πως έχω βρεθεί σε σπουδαία γήπεδα και σε μεγάλα παιχνίδια. Έχω παίξει σε «el Clasico» τόσο στο Μπερναμπέου όσο και στο Καμπ Νόου, και έχω δει γεμάτα πάρα πολλά γήπεδα της Ισπανίας. Ωστόσο, όταν ξεκίνησα τις συζητήσεις μου με τον Άρη μου είχαν πει ότι γενικά στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο το ζουν πάρα πολύ διαφορετικά, ότι ο κόσμος είναι πάρα πολύ αφοσιωμένος στην ομάδα και πως δένεται με αυτή. Ότι υπάρχει πάρα πολύ φανατισμός, γεμάτα γήπεδα, ωραία ατμόσφαιρα, και πόσο μάλλον στο γήπεδο του Άρη.

Για τον κόσμο του Άρη τι έχεις να πεις;

Οι οπαδοί του Άρη είναι από τους πιο δοτικούς στην Ελλάδα, δημιουργούν μια πάρα πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Ανέτρεξα στο ίντερνετ, είδα πάρα πολλές εικόνες, αλλά άλλο να βλέπεις κάτι στον υπολογιστή και άλλο να το ζεις. Δε σου κρύβω ότι και αυτό ήταν κάτι που με ώθησε στο να υπογράψω στους «κίτρινους», ήθελα να το ζήσω αυτό στο «Βικελίδης», να βιώσω μια «καυτή» ατμόσφαιρα για 90 λεπτά βλέποντας τους οπαδούς να στηρίζουν την ομάδα. Αυτό που ζω μέχρι στιγμής είναι πραγματικά πρωτόγνωρο και με κάνει να νιώθω πάρα πολύ ικανοποιημένος από την απόφασή μου να έρθω στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη.

Αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής τι θα ήθελες να ήσουν;

(σ.σ. Γέλια) Δε θα ήμουν ποτέ ταυρομάχος. Οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου θα μπορούσα να το κάνω. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά θαρραλέο δεν μπορώ να με φανταστώ να στέκομαι μπροστά σε έναν ταύρο και να τον βλέπω να έρχεται κατά πάνω μου. Επίσης, αν και Ισπανός, έχω μια άλλη άποψη για τις ταυρομαχίες και τα δικαιώματα των ζώων. Δε θεωρώ τόσο ευχάριστο το συγκεκριμένο θέαμα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι η δική μου νίκη θα φέρει το θάνατο του ζώου αυτού.

Πώς είναι ο Νταβίντ έξω από το γήπεδο;

Είμαι ένας πάρα πολύ ήσυχος άνθρωπος, φυσιολογικός θα μπορούσα να πω. Λατρεύω την οικογένειά μου και μου αρέσει να περνάω πάρα πολλές ώρες μαζί της. Τώρα που είμαι μακριά μιλάμε πάρα πολλές ώρες στο τηλέφωνο καθημερινά. Μου αρέσει να είμαι ήσυχα, στο σπίτι μου, στη δουλειά μου, στην προπόνησή μου, να βγαίνω, να πηγαίνω σινεμά. Δυστυχώς το τελευταίο εδώ στην Ελλάδα δεν μπορώ να το κάνω λόγω της γλώσσας οπότε κάθομαι σπίτι και παρακολουθώ ισπανικές ταινίες. Μου αρέσει να πηγαίνω με τους φίλους μου για φαγητό, να κάνω γενικά πράγματα που κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Κατάγεσαι από την Ισπανία, αλλά ζεις στην Ελλάδα. Πώς βιώνεις την κρίση στις δύο αυτές χώρες;

Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση που επικρατεί όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες στην Ευρώπη. Στην Ισπανία, όπως και εδώ στην Ελλάδα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αρχίσει και πεινάνε, άνθρωποι που δουλεύουν πλέον για 300-400 ευρώ ζώντας κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτό δε γίνεται να συνεχιστεί!  Πιστεύω ότι  τώρα έχει φτάσει η στιγμή που ο κόσμος πρέπει να ενωθεί, να ξεσηκωθεί και να πάρουμε όλοι μια βρεγμένη σανίδα για να αλλάξουμε αυτή  την κατάσταση. Ωστόσο, πρέπει όλοι μαζί να δούμε και τα θετικά στοιχεία της κρίσης, το ότι δηλαδή ερχόμαστε πιο κοντά, το ότι μπορούμε να αξιολογήσουμε το ποιος είναι πραγματικά κοντά μας και θέλει να μας βοηθήσει παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ίδιος. Τέλος, όσον αφορά το δικό μας επάγγελμα έχουν αλλάξει και εκεί πολλά πράγματα. Στην Ισπανία τα συμβόλαια έχουν μειωθεί κατά πολύ, και απ’ ότι βλέπω το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα.

*Ευχαριστούμε τον μεταφραστή του Άρη, Αντώνη Σαριόγλου, για την πολύτιμη βοήθειά του.

Κι όμως υπάρχουν Super-ήρωες!

"Δεν είδα ποτέ τον Superman να πετάει, αλλά είδα τον SuperPippo να σκοράρει...Οι Super-ήρωες υπάρχουν πράγματι!" ήταν ένα από τα δεκάδες πανό που κατέκλυσαν το San Siro στo σημερινό ύστατο παιχνίδι της Μίλαν κόντρα στη Νοβάρα για τη σεζόν 2011-2012.

   Η λήξη του πρωταθλήματος μπορεί να βρήκε τους rossoneri στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας με 80 βαθμούς, τέσσερις μόλις πίσω από την φετινή πρωταθλήτρια Γιουβέντους, ωστόσο η 13η Μαΐου πρόκειται να μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όλων των milanista, αλλά και των πανταχού ανά την υφήλιο ποδοσφαιρόφιλων.
  Ως "Il giorno degli addii", ή "η μέρα των αντίο" ελληνιστί, χαρακτηρίζεται δίχως άλλο, η σημερινή για τη Μίλαν, μια και η χρονιά για το συγκρότημα του Massimiliano Allegri ολοκληρώνεται με τις μαζικές αποχωρήσεις των παικτών εκείνων που έγραψαν με ανεξίτηλο χρώμα το όνομά τους στην ιστορία του ιταλικού συλλόγου.
   Το...αδιάφορο από βαθμολογικής άποψης  2-1 του αγώνα κόντρα στην ομάδα του Piemonte, πέρασε ασφαλώς σε δεύτερη μοίρα, μια και το ενδιαφέρον όλων επικεντρώθηκε στους πέντε rossoneri ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν για έσχατη φορά με τα χρώματα της περσινής πρωταθλήτριας. Οι Filippo Inzaghi, Gennaro Gattuso, Clarence Seedorf, Gianluca Zambrotta και Alessandro Nesta αποχαιρέτισαν τους χιλιάδες φιλάθλους που έδωσαν το "παρών" στο γήπεδο παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν από το πρωί στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας. Gattuso, Seedorf και Zambrotta συμπεριλήφθηκαν στα αρχικά πλάνα του Allegri, ενώ οι Inzaghi και Nesta πέρασαν ως αλλαγές στη θέση των Cassano και Aquilani αντίστοιχα γνωρίζοντας την αποθέωση από τους φίλους της ομάδας.

 
Στο αγωνιστικό κομμάτι, η ομάδα του Silvio Berlusconi, δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο το ματς, καθώς βρέθηκε να χάνει με 0-1 από το 20o λεπτό χάρη στο τέρμα που σημείωσε ο Garcia. Ωστόσο, με την έναρξη του δευτέρου μέρους οι rossoneri επέστρεψαν δυναμικά και κατάφεραν να φτάσουν στην ισοφάριση με τον Flamini έπειτα από εξαιρετική ασίστ του Cassano στο 56'. Το νικητήριο και άκρως εντυπωσιακό γκολ των Λομβαρδών πέτυχε εννέα λεπτά μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο ο μεγάλος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού Pippo Inzaghi, ο οποίος στην 300η του εμφάνιση με την "casacca del Milan" σημείωσε το παρθενικό του γκολ για τη φετινή σεζόν, και τελευταίο της πολυετούς καριέρας του. Τους τρελούς πανηγυρισμούς των συναθλητών του ακολούθησε ένα ξέσπασμα σε δάκρυα χαράς, τα οποία φανέρωσαν την αγάπη που τρέφει ο ίδιος για την ομάδα στην οποία αναδείχθηκε, καθιερώθηκε, ξεδίπλωσε το τεράστιο του ταλέντο παραδίδοντας μαθήματα ήθους και ποδοσφαιρικής τεχνικής.
   Η λήξη της αναμέτρησης, βρήκε όλους τους ποδοσφαιριστές των rossoneri, αγκαλιασμένους να ευχαριστούν τον κόσμο, ανταποκρινόμενοι στο ζεστό τους χειροκρότημα, και στη συνέχεια να στρέφονται προς τους συμπαίκτες τους με σκοπό να τους εκφράσουν το δικό τους "ευχαριστώ" για όλα όσα πρόσφεραν όχι μόνο στο σύλλογο αλλά και στους ίδιους.

 Εντούτοις, τα βλέμματα όλων επικεντρώθηκαν σε δύο βασικά πρόσωπα, στα πρόσωπα εκείνων που αγαπήθηκαν όσο λίγοι και που έγιναν δέκτες των πιο συγκινητικών μηνυμάτων για την προσφορά τους στην ομάδα. Ο λόγος φυσικά για τους Filippo Inzaghi και Gennaro Gattuso, τις σημαίες της Μίλαν, τις αδυναμίες των φιλάθλων. O Pippo έχοντας στο πλευρό του τον ανηψιό του Tommaso και ο Rino μετά των τέκνων, υπό το άκουσμα του "Milan, Milan sempre con te" είπαν το ύστατο "χαίρε" στους συμπαίκτες τους και στους φιλάθλους, οι οποίοι φυσικά τους το ανταπέδωσαν με ένα ολόθερμο και δυνατό χειροκρότημα.

 Αξιοσημείωτο μάλιστα είναι το γεγονός ότι ο μύθος που θέλει τους άντρες, να μην κλαίνε διαψεύστηκε για μία ακόμα φορά, μια και εκτός από τον Pippo αλλά και τον Gianluca, και ο σκληροτράχηλος..."Ιταλός Καραγκούνης", ξέσπασε σε λυγμούς, μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης που του προκάλεσε η κατανυκτική ατμόσφαιρα του San Siro.
  
Η μαζική αυτή αποχώρηση, η οποία ήρθε να προστεθεί σε αυτές των Roma και Van Bommel, αποτελεί σαφώς το τέλος μιας μεγάλης γενιάς ποδοσφαιριστών, και πλέον δημιουργεί πολλά ερωτηματικά ως προς την εύρεση των "εκλεκτών" που θα καλύψουν το κενό τους. Μάλιστα, το γεγονός αυτό, σηματοδοτεί και την ταυτόχρονη μείωση του μέσου όρου ηλικίας της ομάδας, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια δεν έλεγε να κατέβει κάτω από το 30. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν οι αντικαταστάτες τους θα είναι άξιοι συνεχιστές του έργου τους, αλλά και αν το μέλλον τoυ συλλόγου, στο οποίο συγκαταλέγεται και ο νεαρός Christian Maldini, θα φέρει ξανά την Μίλαν σε τροχιά τροπαίων και κατακτήσεων.

Chievo-Udinese: Ciao Moro!

Είναι στιγμές που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Είναι φορές που οι κόντρες, οι διαφορές, ο ανταγωνισμός και τα αντίθετα πιστεύω παύουν να ισχύουν. Είναι μερικά λεπτά που ενώνουν και φέρνουν τους ανθρώπους  πιο κοντά, προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα σε όλους τους (τηλε) θεατές, προβάλλοντας ταυτόχρονα το αθλητικό ιδεώδες.

  Κάτι τέτοιο συνέβη στη χθεσινή αναμέτρηση της Βερόνας μεταξύ της γηπεδούχου Chievo και της Udinese, η οποία έληξε ισόπαλη χωρίς τέρματα, για την 34η αγωνιστική του Campionato. Ο ξαφνικός θάνατος του  Piermario Morosini το περασμένο Σάββατο, που υπέστη καρδιακό επεισόδιο κατά  τη διάρκεια της αναμέτρησης της Livorno με την Pescara, αποτέλεσε σαφέστατα ένα ακόμα μεγάλο πλήγμα για τον κόσμο του ιταλικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Για λίγα δευτερόλεπτα, το τραγικό αυτό γεγονός έκανε όλους τους αθλητές και τους ποδοσφαιρόφιλους μια γροθιά, μια και  κατά την επανέναρξη της αγωνιστικής δράσης, η οποία είχε προσωρινά ανασταλεί, αποφασίστηκε να τελεστεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή.

Το κλίμα στο στάδιο Bentegodi της Βερόνας ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο, μια και ο 25χρονος Ιταλός ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην ομάδα του Udine. Ο Morosini έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά  βήματα στην Atalanta και  εντάχθηκε στους "bianconeri" το 2005. Το 2006 παραχωρήθηκε ως δανεικός στη Bologna, ενώ το 2007 μετακόμισε στη Vicenza. Επιστρέφοντας στο Friuli την ίδια χρονιά αγωνίστηκε υπό μορφή δανεισμού στη Reggina, στη Padova, εκ νέου στη Vicenza, ενώ τελευταίος σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η ομάδα του Livorno.



Οι συμπαίκτες του Moro, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, ήταν εμφανώς συγκινημένοι, και ιδιαίτερα ο Antonio di Natale, ο οποίος έπειτα από προσωπική πρωτοβουλία πήρε υπό την προστασία του την αδερφή του εκλιπόντος.  Το "χτύπημα" αυτό ήταν το τέταρτο κατά σειρά για την οικογένεια Morosini, η οποία έχασε διαδοχικά τη μητέρα (2001), τον πατέρα και έναν ακόμη αδερφό (2003).  Μάλιστα, ολόκληρη η κοινωνία του ιταλικού ποδοσφαίρου έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κόρη και πλέον μοναδικό μέλος εν ζωή της οικογένειας, η οποία συγκαταλέγεται στα άτομα με ειδικές ανάγκες.


Κατά την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο πριν την έναρξη της αναμέτρησης Chievo-Udinese, οι παίκτες των φιλοξενούμενων έκαναν την εμφάνισή τους με άσπρα μπλουζάκια, στις οποίες ήταν τυπωμένη η μορφή του αδικοχαμένου τους φίλου, ο οποίος μία εβδομάδα νωρίτερα άφησε την τελευταία του πνοή μόλις στα 25 του χρόνια.
  Στη συνέχεια, αμφότεροι οι παίκτες των δύο συλλόγων κατευθύνθηκαν στη σέντρα του γηπέδου, όπου τήρησαν ενός λεπτού σιγή σχηματίζοντας μία ανθρώπινη αλυσίσα πιασμένοι ώμο με ώμο.

Νεκρική σιγή σκέπασε σε όλο το στάδιο την ώρα που στον φωτεινό πίνακα του γηπέδου έκανε την εμφάνισή της μία φωτογραφία του 25χρονου ποδοσφαιριστή. Δέος, συγκίνηση και ανατριχίλα είναι τα συναισθήματα που προηγήθηκαν ενός δυνατού χειροκροτήματος, το οποίο "ταξίδεψε" σε όλη την ιταλική περιφέρεια αδερφοποιώντας όλους τους φίλους της στρογγυλής θεάς.

Ciao Moro, La Nord di Udine ti saluta
Αντίο Moro, "ο Βορράς" του Udine σε  (απο)χαιρετά

  Παράλληλα, ιδιαίτερο μήνυμα είχαν και τα πανό που τοποθέτησαν οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων στις κερκίδες του γηπέδου, γεγονός που ανυψώνει τον αθλητισμό και το φίλαθλο πνεύμα καθιστώντας σαφές πως σε τέτοιες στιγμές, δεν χωρούν διαφορές και διχόνοιες. "Αντίο Moro, "ο Βορράς" του Udine σε  (απο)χαιρετά" και "Στείλε (πίσω) τον Moro"  ήταν δύο από τα μηνύματα που έστειλαν οι λιγοστοί φίλοι της Udinese, οι οποίοι ταξίδεψαν μέχρι τη Verona για να σταθούν στο πλευρό της αγαπημένης τους ομάδας.

Chievo Verona-Udinese: 0-0

  Στον αγωνιστικό τομέα, το παιχνίδι δε φέρει δάφνες ποιότητες, αν και το τελικό 0-0 μπορούμε να πούμε ότι αδικεί τους γηπεδούχους, οι οποίοι παρατάχθηκαν κάτω από τα δοκάρια τους με το Stefano Sorrentino, γνωστό στους Έλληνες φιλάθλους από το πέρασμά του στην ΑΕΚ. Μάλιστα, στο δυναμικό της ίδιας ομάδας ανήκει ένας ακόμα πρώην "Ενωσίτης", ο Perparim Hetemaj, που αν και είχε συμπεριληφθεί στην 18άδα δεν πήρε χρόνος συμμετοχής στο χθεσινό ματς.

  Οι "gialloblù" ήταν εμφανώς καλύτεροι στο πρώτο μέρος του αγώνα, με τους "friulani" να μην κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους, προφανώς "υπνωτισμένοι" από την πίεση των αντιπάλων. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι οι παίκτες του Francesco Guidolin  δυσκολεύονταν ακόμα και να αλλάξουν πάσες, με την αριστερή πτέρυγα στην οποία αγωνίζονταν οι Asamoah και Armero να "μπάζει" από παντού. Στο 43' ο τερματοφύλακας Handanovic της Udinese, εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή της αναμέτρησης όταν "εξουδετέρωσε" το πέναλτι που εκτέλεσε ο Thereau κρατώντας το "μηδέν".

Στο δεύτερο ημίχρονο, η είσοδος του Floro Flores "ξεκλείδωσε" την άμυνα των "veronesi" και επέτρεψε στον Di Natale να δημιουργήσει προϋποθέσεις αντεπίθεσης. Το γκολ όμως δεν ήρθε ποτέ για καμία από τις δύο ομάδες, καθώς ο Di Natale στο ίστατο από τα τέσσερα λεπτά των καθυστερήσεων έχασε τεράστια ευκαιρία για να χαρίσει στην ομάδα του το "διπλό" στέλνοντας την μπάλα λίγο άουτ.


CHIEVO (4-3-2-1): Sorrentino; Frey, Dainelli, Acerbi, Dramè; Luciano (68' Sammarco), Rigoni, Bradley; Thereau, Cruzado (80' Cesar), Paloschi (87' Grandolfo)
UDINESE (3-5-2): Handanovic; Benatia, Danilo, Coda (40' Ekstrand); Basta (80' Abdi), Fernandes, Pazienza, Asamoah, Armero; Di Natale, Barreto (57' Floro Flores)

Μίμης Παπαϊωάννου: Ένα όνομα , χίλιες λέξεις

Συνέντευξη: Ελπίδα Φαρδογιάννη

Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας γιος αγρότη από τη Νέα Νικομήδεια Ημαθίας θα έκανε όλη την Ελλάδα να μιλάει για  τα κατορθώματά του, και ακόμη περισσότερο ποιος θα πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος θα κέρδιζε τον τίτλο του κορυφαίου Έλληνα ποδοσφαιριστή του 20ου αιώνα;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που πίστεψαν από την αρχή σε αυτόν γνώριζαν ότι το ταλέντο του μπορούσε να τον οδηγήσει πολύ ψηλά, και δεν έπεσαν έξω. Ο Μίμης Παπαϊωάννου είναι ο Κορυφαίος!

Ο Παπαϊωάννου γεννήθηκε στη Νέα Νικομήδεια Ημαθίας τον Αύγουστο του 1942, την ημέρα μάλιστα που λόγω του πολέμου αναβλήθηκε το παγκόσμιο πρωτάθλημα κλασικού αθλητισμού. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν έφορος στην τοπική ομάδα τη Νέα Γενεά, όπου και ο μικρός τότε Μίμης ξεκίνησε δειλά δειλά τα πρώτα βήματα της καριέρας του. Η αγάπη του για την στρογγυλή θεά σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής τον οδήγησαν στο να σταματήσει το σχολείο και να ξεκινήσει να εργάζεται στο κουρείο του χωριού του. Το  ποδοσφαιρικό του  όμως ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο και η μεταγραφή του στη Βέροια δεν άργησε να γίνει. Μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα και οι προτάσεις άρχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη. Το ενδιαφέρον απόκτησης του νεαρού επιθετικού εξέφρασαν από τη Θεσσαλονίκη ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και ο Απόλλωνας, ωστόσο η μεταγραφή του στο "δικέφαλο" του Βορρά που ήταν και ο πιο ένθερμος από τους επίδοξους "αγοραστές", δεν ολοκληρώθηκε λόγω του ότι οι δύο σύλλογοι δεν τα βρήκαν στο οικονομικό κομμάτι(μόλις για 20.000 δραχμές).

Ο "μεγάλος χαμένος", όπως αποδείχτηκε με την πάροδο των ετών, δεν είναι άλλος από τον Ολυμπιακό, ο οποίος ναι μεν ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει τον Παπαϊωάννου, αλλά το γεγονός ότι ο παίκτης είχε μόνο ένα καλό πόδι, το αριστερό, αποτέλεσα ανασταλτικό παράγοντα, καθώς "τέτοιοι" παίκτες υπήρχαν πολλοί στο "λιμάνι".
Στον αντίποδα, η ΑΕΚ ήταν η κερδισμένη της όλης υπόθεσης, καθώς το 1962 κατόρθωσε να εντάξει στο δυναμικό της τον 20χρονο Μίμη. Στην Ένωση, όπου αγωνίστηκε για περίπου 17 χρόνια, ο Παπαϊωάννου χρίστηκε δύο χρονιές πρώτος σκόρερ(1964,1966),ευτύχισε να κατακτήσει πέντε Πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ελλάδος, ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες της τρελής πορείας στο Κύπελλο Ουέφα τη σεζόν 1976-77, όπου οι "κιτρινόμαυροι" έφτασαν μέχρι τους "4" περνώντας τους  σκοπέλους των Ντιναμό Μόσχας, Ντέρμπι Κάουντι, Ερυθρού Αστέρα και Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς.

  Το 1964 είναι η χρονιά που σημάδεψε τον Μίμη, καθώς η ΑΕΚ είπε "όχι" στην 4.000.000(με 750.000 αποδοχές για τον ίδιο τον παίκτη)δραχμών πρόταση απόκτησής του από τη Ρεάλ Μαδρίτης! Το περιστατικό αυτό συνέπεσε με την γνωριμία του ποδοσφαιριστή με τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, που ήταν φίλος του Χρήστου Νικολόπουλο, με τον οποίο ο Παπαϊωάννου ήταν κοντοχωριανός. Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά στους περισσότερους, καθώς ο 22χρονος επιθετικός, απογοητευμένος από την απόφαση αυτή της Ένωσης αποφάσισε να σταματήσει την μπάλα και να φύγει μαζί με τον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα για μια δίμηνη περιοδεία στη Δυτική Γερμανία. Όταν ο "δικέφαλος" κατάλαβε το λάθος του επιχείρησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τον παίκτη προκειμένου να τον μεταπείσει να επιστρέψει στην ομάδα, φροντίζοντας ωστόσο να του εξασφαλίσει και την ανάλογη αύξηση των αποδοχών του. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης ήταν εκείνος μάλιστα που ήρθε σε συνεννόηση με τη διοίκηση θέτοντας τον όρο ότι το νέο συμβόλαιο του φίλου του Μίμη θα έπρεπε να ανέρχεται στις 500.000 δραχμές. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι γνωστή. Ο Παπαϊωάννου αγνοώντας το γεγονός ότι πολλοί όπως λέει τον αποκάλεσαν "εκβιαστή", επέστρεψε στην ΑΕΚ όπου και παρέμεινε μέχρι το 1979 γνωρίζοντας μεγάλη δόξα και πολλές επιτυχίες σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. "Με πειράζει που δεν πήγα στη Ρεάλ. Με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν ξέρω που θα μπορούσα να φτάσω. Θα έπαιζα; Κανείς δεν ξέρει. Η αλήθεια πάντως είναι ότι φοβόμουν αρκετά να πάω να αγωνιστώ δίπλα στα πιο μεγάλα ονόματα εκείνης της εποχής", δηλώνει χαρακτηριστικά.

Μίμης Παπαϊωάννου, Ελπίδα Φαρδογιάννη

 Το 1979 ο Παπαϊωάννου μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και τον Παγκύπριο όπου παρέμεινε έως και το 1986 αρχικά ως ποδοσφαιριστής, στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστής-προπονητής και τέλος από το πόστο του προπονητή. Παρόλα αυτά ο ίδιος δηλώνει: "Δεν είμαι καλός προπονητής. Μπορεί να έπαιξα καλό ποδόσφαιρο, αλλά δεν έχω μάθει ούτε να κλέβω, ούτε να μαλώνω, ούτε να βρίζω, ούτε να στήνω παιχνίδια. Και επιπλέον αυτό που κατάλαβα στη συνέχεια είναι ότι δεν μπορώ να μεταδώσω σε άλλους τις γνώσεις μου".

 Η έλευση της νέας 1000ετίας-100ετίας χάρισε στο Μίμη Παπαϊωάννου τον τίτλο του Καλύτερου Έλληνα Ποδοσφαιριστή για τον 20o αιώνα. κατόπιν σχετικής απόφασης της Επιτροπής Στατιστικής και Ιστορίας της ΦΙΦΑ. Οι λόγοι είναι προφανείς: χαρακτήρας, ήθος, επιμονή, υπομονή, συμμετοχές, επιδόσεις, γκολ. Σε όλη του τη ζωή δεν έχει αντικρίσει ΠΟΤΕ την κόκκινη κάρτα ,ενώ έχει δεχθεί μόλις τρεις κίτρινες! Ο ίδιος μάλιστα τονίζει ότι το γεγονός ότι οι φίθαλοι δεν τον πείραζαν όπου και αν πήγαινε να αγωνιστεί σημαίνει πολλά, ενώ συμπληρώνει ότι δεν προκαλούσε ποτέ ούτε τους συμπαίκτες, αλλά ούτε και τους παίκτες ή τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Τέλος αναφέρει χαρακτηριστικά: "Ψηφίστηκα γιατί δεν μπορείς να παίζεις έτσι 18χρόνια συνέχεια. Σταμάτησα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να πάω ούτε μπροστά ούτε πίσω. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε πάντοτε ήταν να υπάρχει ποιότητα στο παιχνίδι μου".

Ε.Φ: "Αν δεις έναν ψηλό να τρέχει, ένας κοντός τον κυνηγάει", όπως έχετε δηλώσει και ο ίδιος στο παρελθόν. Πολλοί εκτιμούν ότι οι κοντοί ποδοσφαιριστές δεν είναι ιδιαίτερα καλοί στο ψηλό παιχνίδι, εσείς όμως αποδείξατε το αντίθετο. 233 γκολ από τα οποία τα 49 ήταν με κεφαλιές. Ποιο ήταν το μυστικό σας;

Μ.Π: Δεν υπάρχει κάποια τακτική. Αυτό που αντιλήφθηκα όταν σταμάτησα την καριέρα μου ήταν ότι ένας κοντός, στην προκειμένη εγώ, ξέρει που είναι η μπάλα, γνωρίζει το χώρο και το χρόνο, και έτσι μπορεί να κερδίζει τις περισσότερες κεφαλιές. Ήταν θέμα timing πιστεύω, γιατί αντιλαμβανόμουν που βρισκόταν η μπάλα, σε πόση ώρα θα ερχόταν σε μένα και σε ποιο σημείο θα μπορούσα να την φτάσω. Δεν ήταν ότι πηδούσα ψηλά, απλά έβρισκα το χώρο μέσα στο χρόνο και εκεί έκανα την διαφορά. Από μακριά, στην κερκίδα, φαινόταν ότι σταματούσα στον αέρα, έτσι όπως μάζευα τα πόδια μου για να βρω την μπάλα, έδινα την εντύπωση ότι ο χρόνος σταματούσε και εγώ "πάγωνα". Αυτή η φράση έμεινε και γι αυτό δώσαμε και το συγκεκριμένο τίτλο στην αυτοβιογραφία μου: "Ραντεβού στον αέρα ".

Ε.Φ: Πώς θα σχολιάζατε τη συμπεριφορά των φιλάθλων της ΑΕΚ μετά τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας, μολονότι η ομάδα τους είχε καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο;

Μ.Π: Όταν ήρθα στην ΑΕΚ πήραμε το πρωτάθλημα. Μόλις τελείωσε η αναμέτρηση με τον μεγάλο μας αντίπαλο Παναθηναϊκό στη Ν. Φιλαδέλφεια όλοι οι φίλαθλοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς να πειράξουν τους παίκτες της άλλης ομάδας και ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος της σεζόν 1962-63". Αυτό μόνο θα σχολιάσω για το συγκεκριμένο γεγονός.

Παρόλα αυτά ο κόσμος έπαιξε όμως ρόλο σε άλλη μια σημαντική στιγμή της ζωής μου. Όταν ήταν να υπογράψω στη Ρεάλ ο τότε γενικός αρχηγός της ομάδας, Δ. Σεβαστάκης, μου είπε ότι με 4.000.000 που θα αποκόμιζε η ομάδα από την μεταγραφή μου θα μπορούσαν να έχτιζαν ολόκληρο χωριό, μόνο που θα έχαναν εμένα. Και αυτό ήταν που δεν ήθελαν γιατί φοβούνταν τους φιλάθλους. "Άμα σε δώσουμε θα πρέπει να φύγουμε από την Αθήνα για να μη μας δείρουν οι οπαδοί"  μου επεσήμανε χαρακτηριστικά.

Ε.Φ: Θυμάστε τα λόγια κάποιων σπουδαίων ανθρώπων που συναντήσατε στη ζωή σας;

Μ.Π: Θυμάμαι τα λόγια αρχικά του Πελέ όταν τον πρωτογνώρισα σε ένα τουρνουά στην Αμερική και τον ρώτησα γιατί δε βγαίνουν πια παίκτες όπως αυτός. Εκείνος αποκρίθηκε: " Εμείς παίζαμε τόσο καλή μπάλα γιατί μάθαμε να παίζουμε στις πλατείες, μέσα στην άμμο, στη βροχή, στις λάσπες. Μάθαμε να κάνουμε τρίπλες γύρω από τους κορμούς των δέντρων που βρίσκονταν μέσα στις πλατείες. Σήμερα τα ταλέντα οργιάζουν και μετά από ελάχιστο χρόνο χάνονται".

 Ακόμη, μου ρχεται στο μυαλό η συνομιλία μου με τον Πούσκας, όταν τον είχα συναντήσει στην Αθήνα στο φιλικό που δώσαμε τότε με την Ρεάλ. Εγώ είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα όταν ήρθε και μου μίλησε, γιατί ήξερα ποιον άνθρωπο είχα απέναντι μου εκείνη τη στιγμή. Ο Πούσκας, αφού μου είπε ότι η μεταγραφή μου στη "Βασίλισσα" ήταν πολύ κοντά, ανέφερε σχετικά: "Για να γίνεις καλός ποδοσφαιριστής πρέπει πρωτίστως να προσέχεις την υγεία σου, να τρως σωστά και να κοιμάσαι καλά, και εν συνεχεία να μάθεις να παίζεις χωρίς την μπάλα".

Τότε θυμάμαι έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι ήθελε να μου πει με το "να παίζω χωρίς την μπάλα". Τώρα μπορώ να πω ότι το κατανόησα βλέποντας το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια. Η Μπάρτσα στις περισσότερες αναμετρήσεις της παίζει χωρίς την μπάλα, δεν μπορείς να τους πιάσεις. Αυτός που έχει την μπάλα στα πόδια του περπατάει, όλοι όμως οι υπόλοιποι τρέχουν ασταμάτητα. Όταν κινείσαι κανείς δεν μπορεί να σε πιάσει. Αυτό ακριβώς κάνει τώρα και ο Μέσσι. Διαφέρει από τους άλλους. Είναι πολύ σωστός. Χάνεται από το παιχνίδι για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα και μετά τον βρίσκεις πάλι την ώρα που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Από τα χρόνια του Πούσκας προσπαθούσαν να εφαρμόσουν αυτή την τακτική και τελικά το κατόρθωσαν τώρα.

Ε.Φ: "Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια". Πώς αισθάνεστε κάθε φορά που ακούτε τον ύμνο της "Ένωσης" τον οποίο και έχετε ερμηνεύσει ο ίδιος;

Μ.Π: Δεν είναι λίγο να ακούς τον εαυτό σου από τα μεγάφωνα του σταδίου, αισθάνεσαι περήφανος.

Ε.Φ: Μήπως όμως ο στίχος υποκρύπτει ένα νόημα το οποίο  αντικατοπτρίζει και την τωρινή πραγματικότητα, μια και τελευταία οι παίκτες έχουν σπάσει στην κυριολεξία τα δοκάρια...;

Μ.Π: Ο Ντέμης έκανε μια προσπάθεια να αλλάξει τον ύμνο. Οι ύμνοι δεν αλλάζουν! Φταίει το τραγούδι; Αν είναι δυνατόν! Εγώ όταν έπαιζα, δε λέω, έστελνα μερικές φορές την μπάλα στο δοκάρι, αλλά συνήθως  αυτή κατέληγε στα αντίπαλα δίχτυα. Τα δοκάρια είναι και αυτά μέσα στο πρόγραμμα, αλλά δεν πρέπει να το βλέπουμε έτσι.

 Ε.Φ: Στο παρελθόν σας διέκρινε ένας έντονα αντιδημοσιογραφικός χαρακτήρας. Για ποιο λόγο είχατε υιοθετήσει αυτή τη στάση;

Μ.Π: Στην αρχή απέφευγα τους δημοσιογράφους γιατί δεν ήξερα να δίνω συνεντεύξεις, ντρεπόμουν. Τι θα λεγα και πώς, αφού ήμουν και αμόρφωτος λόγω του ότι είχα παρατήσει το σχολείο. Στην πορεία άρχισα να το ευχαριστιέμαι κι έτσι ξανοίχτηκα. Ωστόσο, σε αρκετές περιπτώσεις έφτασα στο σημείο να εκνευριστώ γιατί ανακάλυψα πως έγραφαν ό,τι ήθελαν. Άλλα έλεγα και άλλα δημοσίευαν στον τύπο. Ίσως αυτή η στάση να με ωφέλησε, ίσως πάλι και όχι.

Ε.Φ:  Στέλιος Καζαντζίδης. Ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σας. Πείτε μου δυο λόγια γι αυτή τη σχέση-συνεργασία;

 

Μ.Π:  Από τον Καζαντζίδη αποκόμισα πολλά πράγματα. Άκουγα από μικρός γι αυτόν και ευτύχισα να τον ζήσω και από κοντά. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: «Τραγουδιστής δεν ξέρω αν θα γίνεις, πάντως ένα πράγμα ξέρεις να κάνεις καλά και είμαι σίγουρος πως στο τέλος θα δικαιωθείς». Αυτός ήταν μάλιστα που μεσολάβησε και βρήκε τη «χρυσή τομή» για να ξαναγυρίσω στην  ΑΕΚ.

Ε.Φ:  Γνωρίζουμε άπαντες τι προσφέρατε στο ποδόσφαιρο όλα αυτά τα έτη που αγωνιστήκατε τόσο στην ΑΕΚ όσο και στην Εθνική Ελλάδος, το ίδιο το ποδόσφαιρο όμως τι σας πρόσφερε;


Μ.Π:  Το ποδόσφαιρο μου χάρισε δημοσιότητα και λεφτά. Όχι πολλά, και καλύτερα έτσι, μου φτάνουν τα λίγα, είναι πιο ανθρώπινα, είμαι μέσα στο λαό.  Από την άλλη έζησα μεγάλους αγώνες, έπαιξα δίπλα σε μεγάλους και σπουδαίους παίκτες της εποχής όπως ο Νεστορίδης, τον οποίο και θαύμαζα από μικρός, και επιπλέον όπως αποδείχτηκε ήμουν πάντα κοντά στις καλές εποχές του ποδοσφαίρου(μου αναφέρει σχετικά την χρονιά 1976-7 όταν και χρίστηκε νταμπλούχος με την Ένωση και πραγματοποίησε την ξέφρενη εκείνη πορεία στην Ευρώπη φτάνοντας μέχρι και τους «4» του Κυπέλλου Uefa όπου και αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους).

Ε.Φ:  Παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα να γίνονται προσπάθειας από την διοίκηση του κ. Αδαμίδη ώστε να δοθεί λύση στο γηπεδικό και να μπορέσει η ΠΑΕ να κατασκευάσει το νέο γήπεδο στη θέση του παλιού στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκτιμάται ότι η κίνηση αυτή είναι σωστή και επιπροσθέτως το γεγονός ότι η ομάδα δεν αγωνίζεται στη φυσική της έδρα της έχει στοιχίσει;

Μ.Π:  Τώρα το γκρεμίσαμε, δεν μπορούμε να το φτιάξουμε πάλι όπως ήταν τότε,. Είναι ταλαιπωρία για την ομάδα να μην έχει ένα δικό της γήπεδο. Αυτός που έρχεται αντίπαλος στο ΟΑΚΑ αναρωτιέται: «Πού είναι η ΑΕΚ;». Το γήπεδο κάνει τη διαφορά. Τη δεδομένη στιγμή είναι σαν να αγωνίζεσαι εκτός έδρας.  Κι από την άλλη, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γενικότερα σωστά γήπεδα, μόνο το Καραϊσκάκη πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Δεν γίνεται ποδόσφαιρο χωρίς σύγχρονα γήπεδα, το καταστρέφουμε έτσι.

Ε.Φ:  Τελικά τι είναι πιο δύσκολο: η μπάλα ή το μπουζούκι;

Μ.Π:  Όταν φύγαμε μαζί με τον Καζαντζίδη για περιοδεία στη  Γερμανία  ο Νικολόπουλος μου είχε πει: «Θα σου μάθω μπουζούκι, θα μου μάθεις μπάλα;» Η συμφωνία είχε κλείσει και ο Χρήστος αγόρασε μάλιστα και φόρμες. Ξεκινούσαμε θυμάμαι να τρέχουμε κάνοντας προπόνηση και εκείνος έκλεβε στους γύρους γιατί κουραζόταν, και μετά μου έλεγε: «Έτσι θα μου μάθεις να παίζω μπάλα;». Ε, με τα πολλά ούτε εγώ έμαθα μπουζούκι ούτε ο Χρήστος μπάλα(γέλια).

Πού θα σταματήσει αυτή η Μπάρτσα;

Μόλις δύο χρόνια μετά την κατάκτηση της κορυφής το 2009 στη Ρώμη, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε ξανά στο θρόνο της, κερδίζοντας 3-1 την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον μεγάλο ευρωπαϊκό τελικό του Γουέμπλεϊ, χάρη στα τέρματα των Πέδρο, Μέσσι και Βίγια.

Αυτή η ομάδα έχει έρθει για να πρωταγωνιστήσει, αυτός ο παίκτης έχει γεννηθεί για να γράψει ιστορία, και αυτό το τρόπαιο δεν θα μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετικά χέρια. Η Μπαρτσελόνα έχει επιστρέψει μετά από δύο χρόνια ξανά στην κορυφή της Ευρώπης, κερδίζοντας για μια ακόμα φορά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε τελικό Champions League έπειτα από εκείνον του 2009 στην ιταλική πρωτεύουσα, και οι τρεις κατακτήσεις της κορυφής σε έξι μόλις χρόνια είναι γεγονός.
 Οι "μπλαουγκράνα" έπειτα από μία εξαιρετική εμφάνιση δικαίωσαν όλους όσους τους χαρακτήριζαν  ως αδιαφιλονίκητο φαβορί, και παίζοντας ανά διαστήματα εκπληκτικό ποδόσφαιρο κατόρθωσαν να σηκώσουν το τέταρτο τρόπαιο της ιστορίας τους(1992, 2006, 2009, 2011), με μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιάς, τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, Λιονέλ Μέσσι.

 Με τη νίκη της αυτή η ομάδα του Πέπ Γκουαρντιόλα ισοφάρισε της κατακτήσεις της Μπάγερν(1974, 1975, 1976, 2001)και του Άγιαξ(1971, 1972, 1973, 1995), ενώ βρίσκεται μία μόλις πίσω από τη Λίβερπουλ(1977, 1978, 1981, 1984, 2005), τρεις από τη Μίλαν(1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007), αλλά απέχει αρκετά μέχρι να φτάσει την κορυφή στην οποία δεσπόζει η Ρεάλ που έχει αναδειχθεί εννέα φορές πρωταθλήτρια(1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002).

 Εκτός από τους Πέδρο, Μέσσι και Βίγια που ήταν και οι σκόρερ της χθεσινής αναμέτρησης για την Μπάρτσα, αδιαμφισβήτητα πρόσωπο της βραδιάς αποτελεί ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο οποίος μετά από την σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, αγωνίστηκε σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Μάλιστα κατόπιν παρότρυνσης τον συμπαικτών του ήταν αυτός που σήκωσε το πολύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Γουέμπλει, φορώντας παράλληλα το περιβραχιόνιο του αρχηγού που λίγο πιο πριν του είχε παραχωρήσει ο Κάρλες Πουγιόλ.

Ροή του αγώνα

Η Μάντσεστερ μπήκε δυναμικά στα πρώτα δέκα λεπτά της αναμέτρησης, όμως ο Βαλντές κατόρθωσε να εξουδετερώσει τόσο την προσπάθεια του Ρούνει, όσο και το λανθασμένο γύρισμα του Πικέ. Η Μπάρτσα αντίθετα, που άρχισε να ανεβάζει ρυθμούς σταδιακά, έπειτα από μια προσπάθεια του Βίγια την οποία σταμάτησε ο Φέρντιναρντ, έφτασε πολύ κοντά στο γκολ στο 16' όταν ο Πέδρο μετά από εξαιρετική σέντρα του Τσάβι από πλεονεκτική θέση έστειλε την μπάλα μόλις άουτ. Στο 20' και 21' λεπτό οι "μπλαουγκράνα" απείλησαν εκ νέου την εστία του Φαν ντε Σαρ με το Βίγια, όμως αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο 29χρονος Ισπανός, το πέτυχε στο 27' ο Πέδρο, ο οποίος έπειτα από εξαιρετική ασίστ του Τσάβι, έστειλε με σουτ την μπάλα στα δίχτυα του Ολλανδού πορτιέρο "γράφοντας" το 1-0.
 Εντούτοις, το προβάδισμα της Μπάρτσα διατηρήθηκε μόνο για επτά λεπτά, καθώς στο 34' ο Γκιγκς, ο οποίος όμως βρισκόταν σε θέση οφ-σάιντ, πάσαρε στον Ρούνει που στη συνέχεια με δυνατό σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής έφερε το παιχνίδι στα ίσα νικώντας τον Βαλντές(1-1). Ύστερα από δύο σημαντικές χαμένες ευκαιρίες αρχικά με τον Μέσσι(43') και εν συνεχεία με τον Ντάνι Άλβες(52'), οι Καταλανοί πήραν ξανά τα ηνία του αγώνα, όταν ο νεαρός Αργεντίνος με σουτ εκτός περιοχής πέτυχε το 2-1 για την ομάδα του, ανεβάζοντας παράλληλα το δείκτη των προσωπικών του τερμάτων στη διοργάνωση στα 12.
Το συγκρότημα του Πέπε Γκουαρντιόλα, απείλησε αρκετές φορές την αντίπαλη εστία με τον Μέσσι(62', 64', 66'), και στο 69' κατάφερε να τριπλασιάσει τα τέρματά του(3-1) με εκπληκτικό ψιλοκρεμαστό πλασέ του Βίγια το οποίο κατέληξε στο αριστερό "γάμα" του 40χρονου γκολκίπερ των "μπέμπηδων", ο οποίος χθες πραγματοποίησε το τελευταίο παιχνίδι της πολυετούς καριέρας του. Η μοναδική καλή στιγμή για τους "κόκκινους διαβόλους" στο δεύτερο μέρος ήρθε στο 85' με ένα άστοχο σουτ του Πορτογάλου Νάνι. 

 

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Βαλντές, Ντάνι Άλβες(88' Πουγιόλ), Πικέ, Μαστσεράνο, Αμπιντάλ, Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα, Πέδρο(92' Άφελαϊ), Μέσι, Βίγια(86' Κεϊτά).
ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ Γ.: Φαν ντερ Σαρ, Φάμπιο(69' Νανί), Βίντιτς, Φέρντιναντ, Εβρά, Κάρικ(77' Σκόουλς), Γκιγκς, Βαλένσια, Παρκ, Ρούνεϊ, Χαβιέρ Ερνάντες.

*Ο 40xρονος Πεπ Γκουαρντιόλα έγινε ο νεότερος προπονητής που κατακτά για δεύτερη φορά το Champions League, ενώ ο Κάρλες Πουγιόλ, ο πρώτος, μετά τον Φρανς Μπεκενμπάουερ, που κατακτά τρεις φορές το τρόπαιο φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

-Μετά τη λήξη της αναμέτρησης ο προπονητής του καταλανικού συλλόγου δήλωσε μεταξύ άλλων στη Συνέντευξη Τύπου:"Αισθάνομαι προνομιούχος που προπονώ αυτή την φανταστική ομάδα. Κατακτήσαμε το τέταρτο Κύπελλο και είμαστε κοντά στη Λίβερπουλ που έχει πέντε. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Συγχαίρω επίσης την Μάντσεστερ γιατί είναι μία μεγάλη ομάδα με έναν μεγάλο προπονητή, τον διαιτητή που ήταν πολύ καλός, τους οπαδούς για τη συμπεριφορά τους και την UEFA γιατί το γήπεδο ήταν εξαιρετικό". Επιπροσθέτως, ο Γκουαρντιόλα σε ερώτηση των δημοσιογράφων για τον Λιονέλ Μέσσι απάντησε σχετικά: "Είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχω δει και ο καλύτερος που πρόκειται να δω. Έχουμε πολλούς πολύ καλούς παίκτες και μπορούμε να συναγωνιστούμε καλά, όμως αυτός μας δίνει αυτή την υψηλή ποιότητα. Ο Μέσσι είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Ελπίζουμε ότι ο Λίο δεν θα βαρεθεί και ότι η ομάδα θα του δώσει τους κατάλληλους παίκτες για να τον πλαισιώσουν". Τέλος αναφορικά με την άρνηση του Πουγιόλ να σηκώσει το τρόπαιο, με σκοπό να το πράξει ο Αμπιντάλ, ο 40χρονος τεχνικός επεσήμανε: "Η κίνηση του Πουγιόλ δείχνει την ομάδα που έχουμε και την ανθρώπινη ποιότητά της.

Τα σχόλια των πρωταθλητών στο twitter:

• Είναι απίστευτο! Άλλο ένα Champions και το τρίτο προσωπικό μου! Ευχαριστώ το θεό. Σήμερα είναι μια μέρα πολύ ξεχωριστή! Τώρα θέλω να κάνω το ίδιο με την Εθνική! (Λίο Μέσσι)
  
  
• Πρωταθλητές Ευρώπης! Το τρίτο μου Κύπελλο Ευρώπης! Αυτό είναι απίστευτο! Πραγματικά, χίλια ευχαριστώ σε όλους! Αυτό το Champions League είναι για να το απολαύσουν όλοι! (Αντρές Ινιέστα)
  
  
• Ο ουρανός του Λονδίνου είναι μπλαουγκράνα. Μπλαουγκράνα είναι και το χρώμα της καρδιάς μου. Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης και εσείς είστε οι καλύτεροι οπαδοί του κόσμου. Αυτό το μετάλλιο του πρωταθλητή το αφιερώνω σε όλους τους οπαδούς μου και σε όλους εκείνους που παρέμειναν στο πλευρό μας κάθε στιγμή. Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς! Ζήτω η Μπάρτσα! (Βίκτορ Βαλντές)
  
• Ο Άμπι άξιζε όσο κανένας άλλος να σηκώσει το κύπελλο (Κάρλες Πουγιόλ)

• Στην κορυφή!!! Πρωταθλητές!!! Όλη η Βαρκελώνη στους δρόμους! Σας θέλω εκεί! Τώρα αρχίζει η γιορτή! Πολλή γιορτή! Είμαστε πρωταθλητές...! (Ζεράρντ Πικέ)

Μάλιστα δεν έλειψαν και τα σχόλια κοντινών τους προσώπων, όπως της συντρόφου του Πικέ, Σακίρα η οποία έγραψε σχετικά: "Πρωταθλητές! Σήμερα μας έδωσαν μια τεράστια χαρά! Ζήτω η Μπάρτσα! Και τώρα αναμένουμε την γιορτή που έρχεται!". Παράλληλα, και ο Σεσκ Φάμπρεγας, έσπευσε να συγχαρεί τους φίλους και συμπαίκτες τους στην Εθνική Ισπανίας, οι οποίοι θέλουν διακαώς να επιστρέψει στην καταλανική πρωτεύουσα ως παίκτης ξανά της Μπαρτσελόνα.

Πηγές: http://twitter.com
          http://bit.ly/lMClVF

Arrivederci Milan!

Το Campionatο έχει μόλις ολοκληρωθεί και η Μίλαν έχει επιστρέψει ξανά στο θρόνο, κατακτώντας το 18ο πρωτάθλημα στην ιστορία της. Μια είναι όμως η είδηση που μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων των "ροσσονέρι" φιλάθλων: "Ο Αντρέα Πίρλο αποτελεί παρελθόν από την ομάδα".

Ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής της "σκουάντρα ατζούρα", ύστερα από 10 χρόνια παραμονής στην Μίλαν, και μία μόλις μέρα πριν κλείσει τα 32α γενέθλιά του προέβη στις 18 Μαϊου στην εξής δήλωση: "Βρίσκομαι εδώ για να σας αποχαιρετήσω. Ήταν 10 αξέχαστα χρόνια αυτά που έζησα στη Μίλαν, με τη φανέλα της οποίας είναι τιμή να αγωνίζεται κανείς". Ο Πίρλο έκλεισε τη συνέντευξη του δηλώνοντας ότι δεν έχει έρθει σε επαφές με τη γηραιά κυρία του ιταλικού ποδοσφαίρου, Γιουβέντους, ωστόσο σύμφωνα με τον ιταλικό τύπο ο διεθνής Ιταλός βρίσκεται λίγο πριν την υπογραφή τριετούς συμβολαίου με τους "μπιανκονέρι". 

Τα αίτια της ρήξης του 32χρονου μέσου με το συγκρότημα του Μασσιμιλιάνο Αλέγκρι μπορούμε να πούμε ότι εκτός από οικονομικά είναι και αγωνιστικά, καθώς δεδομένου ότι η Μίλαν θα αγωνίζεται στο Champios League τη νέα σεζόν, ο 43χρονος τεχνικός σκέφτεται να χρησιμοποιήσει ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα, το οποίο και θα άφηνε τον πρώτο προφανώς εκτός αρχικών πλάνων.

Μάλιστα ο ίδιος ο Αλέγκρι, στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την αναμέτρηση του συλλόγου του με την Ουντινέζε, δήλωσε μεταξύ άλλων: "Σήμερα είναι το τελευταίο αντίο του Πίρλο, τον οποίο και ευχαριστούμε γι αυτά τα 10 χρόνια.Ο Αντρέα θα μείνει στην ιστορία. Όμως υπάρχουν και οι απαιτήσεις του συλλόγου, καθώς και εκείνες του ίδιου του ποδοσφαιριστή. Για τον Αντρέα ήταν μια σημαντική απόφαση, το ίδιο και για την ομάδα. Η Γιουβέντους έκανε μια τεράστια αγορά".

Ο Αντρέα Πίρλο γεννήθηκε στις 19 Μαϊου του 1979 στην πόλη Φλέρο στην επαρχία της Λομβαρδίας, ενώ πρώτος σταθμός στην καριέρα του είναι η Μπρέσια, με την οποία το 1995 πραγματοποίησε το ποδοσφαιρικό του ντεμπούτο κόντρα στην Ρετζίνα. Τρία χρόνια αργότερα μετακόμισε στο Μιλάνο υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας με την Ίντερ έως και το 2001. Την πρώτη του χρονιά στους "νερατζούρι" είχε 18 συμμετοχές, όμως οι συνεχείς αλλαγές προπονητών τον οδήγησαν εκτός αγωνιστικών πλάνων, με συνέπεια να παραχωρηθεί ως δανεικός αρχικά στην Ρετζίνα(1999-2000) και στη συνέχεια εκ νέου στην Μπρέσια(2001). Το καλοκαίρι του 2001 ήταν αδιαμφισβήτητα η τυχερή του χρονιά, καθώς η Μίλαν του "χτύπησε" την πόρτα και προέβη στην αγορά του από την συμπολίτισσά της έναντι 18 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Πίρλο πραγματοποίησε 377 συμμετοχές με τη φανέλα των "ροσσονέρι", πέτυχε 44 τέρματα, ενώ κατέκτησε δύο Πρωταθλήματα Ιταλίας(2004, 2011), ένα Κύπελλο Ιταλίας(2003), ένα Σουπερκόπα Ιταλίας(2004), δύο Champios League(2003, 2007), δύο Uefa Super Cup(2007), και ένα FIFA Club World Cup(2007). Η τελευταία του εμφάνιση με τους Μιλανέζους πραγματοποιήθηκε στις 14 Μαϊου στο Σαν Σίρο, κόντρα στην Κάλιαρι, παιχνίδι το οποίο οι γηπεδούχοι κέρδισαν με 4-1.

Παράλληλα ο "μαέστρος των φάουλ", όπως έχει χαρακτηριστεί, εκπροσωπεί την Εθνική Ιταλίας από το 2002 έχοντας 72 συμμετοχές και εννέα γκολ στο ενεργητικό του. Με τους "ατζούρι" έχει κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων κάτω των 21(2000), ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004, ενώ κορυφαία στιγμή της καριέρας του είναι δίχως άλλο η κατάκτηση του Παγκόσμιο Κυπέλλου το 2006 στα πέναλτι κόντρα στη Γαλλία, αναμέτρηση στην οποία ανακυρήχθηκε και ως "Man of the match".

Πηγές: -http://bit.ly/lE0PNS
         -http://bit.ly/m4kofM
         -http://bit.ly/jkjQpC

FAL-ca(O)mpeões

Ένας κούκος δε φέρνει πάντα την άνοιξη, αλλά ένας Φαλκάο σίγουρα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Κάτι τέτοιο αποδείχτηκε περίτρανα και στο χθεσινό τελικό του Europa League, όπου ο Κολομβιανός άσσος χάρη στο 17ο γκολ που σημείωσε στη φετινή διοργάνωση χρίστηκε εκτός από πρώτος σκόρερ του θεσμού και πρωταθλητής, οδηγώντας την Πόρτο στην κατάκτηση του τέταρτου ευρωπαϊκού τίτλου στην ιστορία της.

 Μετά τη στέψη της ως Κυπελλούχος το 2003 με τον Ζοζέ Μουρίνιο στο "τιμόνι", η πρωταθλήτρια Πορτογαλίας, Πόρτο, με τον Αντρέ Βίλας-Μπόας πλέον στον πάγκο της, κατόρθωσε να διπλασιάσει τα τρόπαιά της στο συγκεκριμένο θεσμό, κερδίζοντας στον μεγάλο τελικό-πορτογαλικό "εμφύλιο", την Μπράγκα με 1-0 χάρη στο τέρμα του Φαλκάο στο 44ο λεπτό της αναμέτρησης. Μάλιστα, οι "δράκοι" με την νίκη τους αυτή έφτασαν στην επίτευξη του εκπληκτικού "τέσσερα στα τέσσερα" σε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων, καθώς εκτός από της δύο συμμετοχές-κατακτήσεις του Κυπέλλου Uefa/Europa League, έχουν ακόμη δύο παρουσίες σε τελικό του Champions League με ισάριθμες κατακτήσεις(1987, 2004).

 Η ομάδα του Βίλας-Μπόας ήταν κυρίαρχη σε όλη την διάρκεια του αγώνα, ωστόσο η Μπράγκα ήταν αυτή που σημείωσε την πρώτη αξιόλογη ευκαιρία. Μόλις στο 4΄ο Κουστόντιο με σουτ στην κίνηση έστειλε την μπάλα δίπλα από την εστία του Έλτον, ενώ η απάντηση για την Πόρτο ήρθε τρία λεπτά αργότερα με πλασέ του Χουλκ το οποίο κατέληξε άουτ.

  Η συνέχεια του ημιχρόνου δεν είχε να προσφέρει πληθώρα ευκαιριών, αλλά εκεί που όλα έδειχναν ότι οι δύο ομάδες θα επέστρεφαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα διατηρώντας το "μηδέν", ο Ρανταμέλ Φαλκάο στο 44' μετά από εξαιρετική σέντρα του Γκουαρίν και με εκπληκτική γυριστή κεφαλιά έστειλε την μπάλα στη δεξιά γωνία του Αρτούρ "γράφοντας" το 1-0 για τους "πορτίστας".  

 Με την έναρξη του δευτέρου μέρους το συγκρότημα του Ντομίνγκος Πασιένσια στο 46' έφτασε πολύ κοντά στην ισοφάριση με τον Μοσορό που βγήκε μόνος απέναντι στον Έλτον, όμως ο Βραζιλιάνος πορτιέρο κατάφερε να αποκρούσει την τελευταία στιγμή με τα πόδια. Οι δύο ομάδες στην εξέλιξη του παιχνιδιού δεν απείλησαν ιδιαίτερα τα αντίπαλα δίχτυα, με αποτέλεσμα η Πόρτο να φτάσει στην κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου με μοναδικό γκολ της αναμέτρησης αυτό του 25χρονου Κολομβιανού στο 44'.

ΠΟΡΤΟ: Έλτον, Σαπουνάρου, Ρολάντο, Οταμέντι, Άλβαρο Περέιρα, Φερνάντο, Γκουαρίν (73' Μπελούστσι), Ζοάο Μοουτίνιο, Χουλκ, Βαρέλα (79' Χάμες Ροντρίγκες), Φαλκάο

ΜΠΡΑΓΚΑ: Αρτούρ, Μιγκέλ Γκαρσία, Παουλάο, Αλμπέρτο Ροντρίγκες (46' Κακά), Σίλβιο, Κουστόντιο, Βαντίνιο, Ούγκο Βιάνα (46' Μοσορό), Άλαν, Πάουλο Σέζαρ, Λίμα (66' Μεγιόνγκ Ζε)

 

 Ολοκληρώνοντας, αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Αντρέ Βίλας-Μπόας που οδεύει στα χνάρια του Ζοζέ Μουρίνιο, δεδομένου ότι επιδιώκει να οδηγήσει και αυτός με τη σειρά του την Πόρτο στην κατάκτηση του Champions League την προσεχή σεζόν, έγινε ο νεότερος προπονητής στην ιστορία που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο, όντας μόλις 33 χρονών.