Νίκος Χρηστίδης: "Ένα ταλέντο δεν μπορείς να το κάψεις. Η θεία δύναμη του ποδοσφαίρου θα τους σκεπάσει όλους"

 

  

Συνέντευξη: Ελπίδα Φαρδογιάννη

    

16 Μαρτίου 1977. Στάδιο Νίκος Γκούμας. Προημιτελικός Κυπέλλου Ουέφα: ΑΕΚ-Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς: 3-0 κανονική διάρκεια, παράταση...και πέναλτι! Ο Μίμης Παπαϊωνάννου στέλνει την μπάλα στα δίχτυα κάνοντας το 7-6 για την "Ένωση". Η τύχη πλέον της ομάδας βρίσκεται στα χέρια του Νίκου Χρηστίδη, ο οποίος είχε περάσει ως αλλαγή στη διάρκεια της παράτασης στη θέση του Λάκη Στεργιούδα. Η απόκρουσή του στο πέλαντι του Ήστον έχει κάνει άπαντες να ελπίζουν στο θαύμα της πρόκρισης. "Στάθηκα στην άκρη και περιεργάστηκα το Γουέμπ που βημάτισε προς την εστία του Χρηστίδη. Ήταν ο τελευταίος της εφιαλτικής διαδικασίας. Ο Χρηστίδης στάθηκε σοβαρά στο κέντρο της εστίας και με απίστευτη ενέργεια απέκρουσε εκπλητικά. Αυτό ήταν. Πανηγυρίσαμε σαν μικρά παιδιά" είναι τα λόγια που χρησιμοποιεί ο Μίμης Παπαϊωάννου για να περιγράψει εκείνες της μαγικές στιγμές. Η ΑΕΚ είναι στους "4" του Κυπέλλου Ουέφα χάρη στον ήρωα της βραδιάς Νίκο Χρηστίδη.

O Νίκος Χρηστίδης, γεννηθείς το 1944, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από τον Άρη σε ηλικία 16 ετών και ευτύχησε να ζήσει την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1970. Επόμενος σταθμός της καριέρας του, και τελευταίος ήταν η ΑΕΚ, με την οποία το 1978 κατέκτησε το νταμπλ, και το 1979 για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα. Στο διάστημα 1964-1978 υπερασπίστηκε 26 φορές τα γκολπόστ της Εθνικής Ελλάδος.

34 χρόνια μετά από εκείνη την τεράστια επιτυχία, ο μεγάλος αυτός Έλληνας τερματοφύλλακας βρίσκεται απέναντι μου. H συζήτηση ξεκινά με μια ανασκόπηση εκείνων των γεγονότων που έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη χιλιάδων φιλάθλων. "Κάθε αθλητής έχει την προσωπική του στιγμή σ'όλη την καριέρα του, εμένα ήταν αυτή. Ήταν μια ανάσταση μετά την ταλαιπωρία που υπέστη από τον Άρη, καθώς είχα να παίξω τρία χρόνια και ξαφνικά βρέθηκα να διαχειριστώ αυτή τη μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία της ΑΕΚ, κάτι που με έκανε ιδιαίτερα ευτυχή. Όταν με κάλεσε ο προπονητής δεν πέρασε από το μυαλό μου τι ήταν αυτό που μου ανέθεταν, και τελικά δικαιώθηκα". Πράγματι, αν πεις κάπου "ΑΕΚ" το πρώτο που θα σου αναφέρουν είναι η Q.P.R. Αν πεις Νίκος Χρηστίδης, θα σου διηγηθούν αυτή την ιστορία, γεγονός που αποτελεί τεράστια τιμή για έναν ποδοσφαιριστή.

 Η πρώτη ερώτηση πραγματεύεται την προσέλευση του κόσμου στο γήπεδο σε σύγκριση με το τότε. Έχει αλλάξει η εικόνα των γηπέδων; Έχουν συμβάλει σε αυτό τα φαινόμενα βίας και τα διάφορα σκάνδαλα; Στα ερωτήματα αυτά ο βετεράνος πορτιέρο απαντά με σιγουριά πως το ποδόσφαιρο είναι τόσο δυνατό που ό,τι και να το κάνεις, ποτέ δε θα μπορέσεις να το σκοτώσεις. Επισημαίνει ότι όλες αυτές οι καταστάσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν ίσως και με μεγαλύτερη ένταση, γιατί το να εκτονώνεται ο κόσμος εκεί σαφώς και εξυπηρετεί ορισμένες καταστάσεις, ενώ σημειώνει ότι για να αλλάξει η όλη κατάσταση, θα πρέπει ο κόσμος να δει το ποδόσφαιρο ως τρόπο ζωής, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες."Οι εποχές είναι τελείως διαφορετικές. Τότε υπήρχε ο ρομαντισμός, το συναίσθημα και η αγάπη για την ομάδα και το ποδόσφαιρο, το οποίο το βλέπαμε ως μια ιδέα. Σήμερα έχουμε να κάνουμε με εταιρίες, συστήματα, σκοπιμότητες, που οδηγούν προς μια μόνο κατεύθυνση: τη νίκη. Οι δημοσιογράφοι έχουν γίνει "πολεμικοί ανταποκριτές" και οι παίκτες αγωνιούν πώς θα γυρίσουν το βράδυ σπίτι τους σε περίπτωση ήττας".

Με αφορμή την αποχώρηση του Αντώνη Νικοπολίδη από την ενεργό δράση του ζητάω να μου κάνει ένα σχόλιο, αλλά και να μου επισημάνει τις αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια όσον αφορά το ρόλο του τερματοφύλλακα. Μου αναφέρει ότι εδώ και 20-25 χρόνια, τα δεδομένα για τους τερματοφύλακες έχουν αλλάξει, δεδομένου ότι το ποδόσφαιρο έγινε πιο δύσκολο, πιο δυνατό και πιο καταπιεστικό λόγω των συστημάτων και της μείωσης του χρόνου και του χώρου. Θυμάται παλαιότερα ότι θεωρούσαν τους γκολκίπερ χαζούς και τρελούς, ενώ αυτό που ζητείται σήμερα είναι να είναι εγκεφαλικοί, μια και από αυτούς ξεκινούν τα πάντα. 

"Μέχρι και το '80 ο τερματοφύλακας δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την εστία, πχ. το '60 όταν έβγαινα εκτός περιοχής οι διοικούντες του Άρη μου έλεγαν ότι αν ξαναβγώ εκτός δε θα ξαναπαίξω, και εγώ τους απαντούσα ότι θα κάνω αυτό που πιστεύω γιατί από τις 100 τέτοιες επιχειρήσεις που πραγματοποιούσα, το 95% ήταν επιτυχείς και ζήτημα να έχω δεχτεί δύο γκολ από λανθασμένη μου έξοδο. Αν το καταλαβαίνεις και το εφαρμόσεις, δεν υπάρχει φόβος. Δε ρισκάρεις. Πρέπει να το κάνεις".

Στη συνέχεια, η συζήτησή μας μεταφέρεται στο πάγιο θέμα των ημερών: "Έχει επηρεάσει τον τρόπο παιχνιδιού και την απόδοση των ομάδων η ύπαρξη αρκετών ξένων παικτών στο ρόστερ, οι οποίοι σαφώς και δε γνωρίζουν τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τη φανέλα και την ιστορία του συλλόγου; Η απάντησή του είναι καταφατική, καθώς εκτιμά ότι πλέον το ποδόσφαιρο με τη μορφή της εταιρίας που του έχουν προσδόσει, δεν έχει πλέον τις αρχές και τις βάσεις, και συνεπώς είναι ευάλωτο. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μου αναφέρει την περίπτωση της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ. "Στα φετινά "el Clasico" είδαμε τη Ρεάλ των δισεκατομμυρίων ευρώ να έχει κατοχή 26-74 και τον Μουρίνιο να υποχρεώνεται να κυνηγά τον αντίπαλο. Η Μπάρτσα από την άλλη έχει παίκτες από τις ακαδημίες της, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, και γι αυτό βρίσκεται εκεί που είναι. Φυσικά και είμαι υπέρ των Ελλήνων παικτών, ωστόσο για να μπορέσουμε να πούμε ότι οι Έλληνες είναι καλύτεροι από τους ξένους, πρέπει να τους δούμε να αγωνίζονται ώστε να καταλάβουμε και τη διαφορά. Το '70 όταν πήραμε το Κύπελλο στον Άρη, το ήμισυ των ποδοσφαιριστών ήταν γηγενείς, η πρώτη τους δηλαδή υπογραφή ήταν στον Άρη".

Ε.Φ: Πριν από λίγες μέρες παρακολουθήσαμε τη Β' ομάδα του Άρη να κατακτά την πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Υποδομής, ενώ παράλληλα βλέπουμε ορισμένους παίκτες της να αγωνίζονται και με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος. Υπάρχει θέση για τους νέους αυτούς ποδοσφαιριστές στο βασικό σχήμα των ομάδων; Πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στα νέα αυτά ταλέντα;

Ν.Χ: Στο ποδόσφαιρο ο καθένας έχει θέση. Το ποδόσφαιρο είναι ανοιχτό για όλους. Ο σκοπός και ο ρόλος των ακαδημιών δεν είναι όμως να κατακτούν πρωταθλήματα, αλλά να αναδεικνύουν νέα ταλέντα, τα οποία μετά τα 18 πρέπει να πάψουμε να τα αποκαλούμε έτσι και να τα ονομάζουμε "επαγγελματίες ποδοσφαιριστές". Παρακολουθώντας τον Άρη την τελευταία 10ετία ένα ταλέντο είδα μόνο, τον Αβραάμ τον Παπαδόπουλο, που και αυτός ήρθε στο σύλλογο από το Λάκωμα. Αν έβλεπα άλλον έναν τέτοιο παίκτη θα έλεγα ότι οι ακαδημίες έιναι πετυχημένες, διαφορετικά μόνο δημόσιες σχέσεις κάνουν.

Οι νέοι ποδοσφαιριστές όπως ο Φετφατζίδης και ο Νίνης που μπαίνουν αμέσως στα βαθιά πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται σωστά αυτό που τους δίνεται και να διορθώνουν σταδιακά τον εαυτό τους, γιατί διαφορετικά ζαλίζονται από το ύψος. 

Στις ακαδημίες παλιά πολλοί άνθρωποι όπως ο Κλεάνθης ο Βικελίδης στον Άρη έψαχναν και έβρισκαν ταλέντα στις γειτονιές, τώρα όμως έρχονται οι ίδιοι στις ακαδημίες πρώτα επειδή είναι φίλαθλοι της ομάδας και μετά για να παίξουν ποδόσφαιρο, Επίσης σήμερα οι γονείς αναλαμβάνουν χρέη μάνατζερ, υπερηφανεύονται για τους γιους τους, κάνουν δημόσιες σχέσεις. Αυτά είναι απαράδεκτα για το ποδόσφαιρο και ζημιώνουν τους αθλητές!

Ε.Φ: Μήπως όμως οι ομάδες "καίνε" τους παίκτες αυτούς;

Ν.Χ: Ένα ταλέντο δεν μπορείς να το κάψεις, δεν είναι δυνατόν! Το ποδόσφαιρο θα το αναδείξει από μόνο του όσες τρικλοποδιές και αν του βάλεις εσύ. Το ταλέντο επειδή έχει τη θεία δύναμη του ποδοσφαίρου θα τους σκεπάσει όλους.

Ε.Φ: Ας περάσουμε στον Άρη, την ομάδα απ' όπου ξεκινήσατε την καριέρα σας. Ο Σάκης Τσιώλης με την έλευσή του στον πάγκο των "κίτρινων" κατόρθωσε να κάνει το πέντε στα πέντε και να λύσει την επιθετική δυστοκία τους. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού και να προετοιμάσει κατάλληλα την ομάδα για τη νέα σεζόν;

Ν.Χ: Καταρχάς εγώ είμαι υπέρ του Έλληνα προπονητή, και πολύ περισσότερο υπερ αυτού που έχει αγαπήσει το ποδόσφαιρο, υπερ αυτού που θέλει συνέχεια να μαθαίνει. Τέτοιος είναι και ο Τσιώλης, και είμαι υπέρ της πρόσληψής του. Αυτό που έκανε είναι μια υπέρβαση, και αυτό είναι που θα δώσει το μεγαλύτερο κίνητρο σ'αυτόν τον άνθρωπο: αναδεικνύοντας τον Άρη να αναδειχθεί και αυτός και να ξεπεράσει επίπεδο.
O Άρης δεν προσέλαβε τον Τσιώλη για να κάνει το πέντε στα πέντε. Αυτό δε λέει τίποτα. Ο Άρης πρέπει πρώτα να ιεραρχίσει τους στόχους του. Πρώτος στόχος είναι το Κύπελλο, δεύτερος η προσπάθεια για υπέρβαση, να ξεκολλήσει δηλαδή από τη μετριότητα, τη μιζέρια, το κλάμα και να ενοχλήσει τους μεγάλους. Άλλο το επιχειρώ προσπαθώντας και άλλο το να σκέφτομαι ότι θα με αδικήσουν. Τρίτος στόχος είναι η συμμετοχή και η καλή πορεία στην Ευρώπη. Αυτό θα επιτευχθεί οργανώνοντας σωστά την ομάδα και επιλέγοντας φθηνούς σχετικά ποδοσφαιριστές που όμως μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά την ομάδα. Κι αν ψάξεις σωστά στις αγορές θα βρεις οικονομικούς παίκτες, όπως ήταν τότε ο Σαβέφσκι ή ο Βαζέχα που κανείς δεν τους ήξερε όταν πρωτοήρθαν.

Ε.Φ: Κεφάλαιο ΑΕΚ. Πώς βλέπετε την τωρινή κατάσταση της ομάδας; Μπορεί η κατάκτηση του Κυπέλλου βοηθήσει στην εξομάλυνσή της;

Ν.Χ: Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ΑΕΚ είναι επικίνδυνη και η κατάκτηση του Κυπέλλου ελάχιστα μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή αυτού του σκηνικού.
 Το '73 θυμάμαι η ΑΕΚ προερχόταν από μια παρόμοια κατάσταση, αλλά οργανώθηκε, και ενώ τα πρώτα χρόνια δεν είχε καμία επιτυχία εν Ελλάδι, τα πήγε εξαιρετικά στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε με την Q.P.R, και επειδή ακριβώς στη συνέχεια υπήρξε μια συνέπεια και μια σταθερότητα το '77-'78 πήραμε το νταμπλ με 8-9 βαθμούς διαφορά. Την επόμενη χρονιά κατακτάμε εκ νέου το πρωτάθλημα και μετά αρχίζει η πτώση, καθώς ξεκινάει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και ο Μπάρλος δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει αμιγώς επαγγελματική την ΑΕΚ. Την έκανε με δανεικά από τον Ερασιτέχνη. Όταν αυτός έφυγε ξεκίνησαν κάποια άσχημα χρόνια και μετά η ομάδα ξανασηκώθηκε κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα σε επτά χρόνια. Ύστερα, πάλι αρχίζουν οι ταλαιπωρίες με τους διάφορους επενδυτές που την παραφορτώνουν με χρέη για να φτάσει εδώ που βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Κανείς δεν ξέρει τι της ξημερώνει αύριο, αλλά είμαι βέβαιος πως ό,τι και να γίνει, η ΑΕΚ δεν πρόκειται να χαθεί και θα ξανασηκωθεί, διότι υπάρχει η πίστη των φιλάθλων.
Η όλη κατάσταση μπορεί να διορθωθεί αν βρεθεί κάποιος επενδυτής που δεν θα είναι όμως όψιμος ΑΕΚτζής. Η ΑΕΚ χρειάζεται έναν επιχειρηματία που να την ξαναγυρίσει στις παλιές της δόξες, έναν επιχειρηματία που θα αποσκοπεί στο κέρδος, διότι αν είσαι συναισθηματικά δεμένος θα κάνεις και λάθη, ενώ εκείνος που σκέφτεται ψυχρά, σκέφτεται πρώτα το πως θα κερδίσει ο ίδιος, και έτσι θα έχει καλύτερη τύχη και η ομάδα.

E.Φ: Εθνική Ελλάδος. Έχετε περάσει από αυτήν ως παίκτης, ως μέλος του τεχνικού επιτελείου, αλλά και ως προπονητής στον φιλικό με την Ρωσία(0-0), όταν και ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Όττο Ρεχάγκελ. Στα δύο παιχνίδια που έδωσε η Εθνική με το Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι της δεν είδαμε ουσιαστικές αλλαγές. Μπορεί η εικόνα αυτή να αλλάξει; Και επιπλέον, μέχρι πότε θα συνεχίσουν να αγωνίζονται στην ομάδα αυτή οι Λυμπερόπουλος, Καφές, Καραγκούνης και Κατσουράνης; Δεν υπάρχουν νεότεροι και ικανοί ποδοσφαιριστές για να τη στελεχώσουν;

Ν.Χ: Ας ξεκινήσω από το τελευταίο. Ο προπονητής εμπιστεύεται αυτούς τους παίκτες διότι από αυτούς παίρνει την εμπειρία, κάτι που μια ομάδα χρειάζεται οπωσδήποτε, για να τη συνδυάσει κατάλληλα με τον ενθουσιασμό, την ενέργεια και την ποδοσφαιρική ικανότητα. Εδώ έχουμε "ηλικιωμένους ποδοσφαιριστές" σ'ένα σημείο που έιναι το πλέον παραγωγικό για την ομάδα: το κέντρο. Μπορεί κάποιος να μου βρει μια εναλλακτική;

 Κύπελλα; Πρωταθλήματα; Ξένοι; "Με φάγανε"; Κλίκες; Γιατί ο Έλληνας να μην έχει μάθει τον τρόπο του ανταγωνισμού;

 Bέβαια, λόγω της παγκοσμιοποίησης οι ποδοσφαιριστές μεταφέρονται από τον έναν πλανήτη στον άλλο, με αποτέλεσμα οι ομάδες να δυναμώνουν και οι Εθνικές να αποδυναμώνονται, με μοναδική εξαίρεση την Εθνική Ισπανίας που το 80% της προέρχεται από την Μπαρτσελόνα.

  Ο Σάντος δεν μπορεί να ξεφύγει από τις βασικές του αρχές, αυτές που παρακολουθήσαμε και στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ, δηλαδή τα πάντα θα βγαίνουν από μια οργανωμένη αμυντική συμπεριφορά. Για να βγουν οργανωμένες επιθέσεις, που είναι το πλέον δύσκολο, πρέπει να έχεις ικανούς και να ξέρεις πώς να επωφεληθείς. Εδώ έχουμε πρόβλημα και ευτυχώς οι ομάδες δεν είναι δυνατές, όπως εκείνες της πάλαι ποτέ Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, γιατί στα πρωταθλήματα της κάθε χώρας παίζουν ξένοι και ο χρόνος συμμετοχής των ημεδαπών ποδοσφαιριστών είναι ελάχιστος.

Άρα ο προπονητής πρέπει να προσαρμοστεί σ'αυτά τα δεδομένα, και απ' ότι βλέπω ο Σάντος έκανε μια προσπάθεια, διότι ποτέ πριν δεν έπαιξε 4-4-2. Αυτή είναι μια αλλαγή που αν δεν του καθίσει τελικά, θα ξαναγυρίσει στο δικό του πυκνό σύστημα.

Ο Νίκος Χρηστίδης σήμερα

Στο σημείο αυτό του ζητάω να μου αναφερθεί στις φιλίες που απέκτησε μέσα από το άθλημα. Εκείνος μου επισημαίνει ότι πάντα ήταν φιλικός τόσο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, όσο και αργότερα, ενώ θεωρεί ότι είναι από τους ελάχιστους τερματοφύλλακες που ήταν πραγματικός φίλος με τους ανταγωνιστές γκολκίπερ, κάτι που δε βλέπουμε συχνά σήμερα, λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού. Μου αναφέρει ονόματα συμπαικτών του στην ΑΕΚ, στον Άρη, στην Εθνική, αλλά και παλιών ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού με τους οποίους διατηρούσε στενή φιλία. "Είναι μεγάλη υπόθεση να σε καλούν στην κοπή πίτας παλαιμάχων π.χ του Ολυμπιακού, τη στιγμή που εγώ αγωνιζόμουν στην ΑΕΚ. Οι συγκεντρώσεις αυτές σε φέρνουν πίσω στα παλιά, βλέπεις ότι δεν έχει περάσει ο χρόνος, είναι λες και βρίσκεσαι μέσα σε ένα γήπεδο, όχι μόνο με τους αντιπάλους σου, αλλά και με τον κόσμο να σε χειροκροτεί ή να σε καυτηριάζει. Είναι σπουδαίο πράγμα να σε χαιρετά ο κόσμος στο δρόμο ακόμα και σήμερα".

H συνέντευξή μου με το Νίκο Χρηστίδη κάπου εδώ φτάνει στο τέλος της, όμως πριν ολοκληρώσουμε θέλω να του θέσω το ερώτημα που εδώ και αρκετή ώρα τρυγυρίζει μέσα στο μυαλό μου: " Έχει κάποιο παράπονο από όλα όσα έζησε στην πολυετή του καριέρα;" Η έκφρασή του απαντά αμέσως στο ερώτημά μου, αλλά περιμένω να ακούσω τι έχει ο ίδιος να μου διηγηθεί. Μου αναφέρει μια φράση που έλεγε η μητέρα του: "Να αγιάσουν τα κόκαλα του Καμπάνη που βρισκόμαστε στην ΑΕΚ", ενώ μου δηλώνει στη συνέχεια ότι χρωστάει ένα τεράστιο ευχαριστώ στο ποδόσφαιρο, γιατί το αγάπησε και το υπηρέτησε με θέρμη, σεβασμό και λατρεία. Τέλος συμπληρώνει: "Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχάσω τη συκοφαντική εκστρατεία, και όχι απλή κίνηση, εις βάρος μου από την τότε διοίκηση του Άρη, αλλά και από την συμπεριφορά των υπολοίπων διοικήσεων προς το πρόσωπό μου, βάζοντάς με όχι στο ψυγείο, αλλά στο βόθρο! Αλλά επειδή είμαι άνθρωπος του ποδοσφαίρου, το ποδόσφαιρο δεν με άφησε ποτέ, με έστειλε στην ΑΕΚ. Γι αυτό λέω ότι μετά από όλη αυτή την ιστορία και τη δικαίωσή μου από το Εφετίο της Θεσσαλονίκης και το Συμβούλιο Επικρατείας έπειτα από αυτή την βαριά κατηγορία, η ΑΕΚ με απεκατέστησε και κοινωνικά και ποδοσφαιρικά. Έλειπαν όμως οι γονείς μου, ο Άρης".

Ο Νίκος Χρηστίδης στην τελευταία χρονιά που αγωνίστηκε με τα χρώματα του "θεού του πολέμου", κατηγορήθηκε από τον τότε πρόεδρο του Άρη, Νίκο Καμπάνη, για δωροδοκία στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου, που έληξε 2-4 υπέρ των "ερυθρολεύκων", με αποτέλεσμα να διαγραφεί και από τον σύλλογο. Μετά από τρία χρόνια μεγάλης ταλαιπωρίας και δικαστικών αγώνων κατόρθωσε να δικαιωθεί νομικά, και η συνέχεια πλέον έμελλε να είναι γλυκιά για τον ίδιο, καθώς η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου τον επέλεξε και τον οδήγησε εν συνεχεία στην προσωπική του Ανάσταση.